تقریبا همه منجمین هر اطلاعی که ازجهان ماورای خورسید بدست می آورند از بررسی نور منتشر شده ستارگان، کهکشان ها،سحابی ها و... نشات گرفته است.منجمین برای اندازه گیری و مقایسه نور ستاره ها و ویزگی آن ها مجبور به تعریف واحد ها و مقیاس هایی برای اندازه گیری ستاره ها شدند.

هیپارکوس،منجم یونانی، برای فهرست بندی 850 ستاره مقیاسی به نام قدر ظاهری تعریف کرد. او به پرنور ترین ستاره عدد 1 و به کم نور ترین ستاره عدد 6 را نسبت داد.(قدر ضاهری بیشتر به معنای کم نور بودن ستاره است)

بعد ها منجمین بعد از تصحیح و تعمیم مقیاس قدر ظاهری، در قرن 19 متوجه شدند که چشم انسان به اختلاف لگاریتم های روشنی های دو جسم تابان واکنش نشان می دهد. این نظزیه موجب شد تا مقیاس قدر را فرمول بندی کنند.مثلا قهمیدند که هر 5 واحد اختلاف قدر بین دو ستاره به معنای این ایت که ستاره با قدر کمتر 100 برابر روشن تر از دیگریست.(البته قدر یک مقیاس نسبی است یعنی ما می دانیم قدر ظاهری خورشید 26.83- است و با توجه به این قدر سایر ستاره ها را پیدا می کنیم)

اکنون با استفاده از آشکار ساز های حساس  اجرامی با قدر 30+ از کم نور ترین ها هستند در حالی که  پرنور ترین ستاره برای ما،خورشید، با قدر 26.83- است. و این گستره وسیع مقیاس هیپارکوس را به ما نشان می دهد(بر گرفته از مقدمه ای بر اختر فیزیک جدید)

لازم به ذکر است که دو نوع قدر وجود دارد؛ ظاهری(m) و مطلق(M) که بعدا به توضیح و روابط و محاسبه آن خواهیم پرداخت.

این مبحث از مباحث اولیه و ساده محاسباتی اختر فیزیک و سوالی پر تکرار برای المپیاد نجوم است.